ستـــــــاره ی ایـــــــــــران: نمــــــاهنگــی برای کودکـــان خیابان های شهر خاکستری

نمــــــاهنگــی برای کودکـــان خیابان های شهر خاکستری

نــــــمیـدانم از صبح تا شب چند کودک خیابانی میبینی و آیا شده که برای یک بار به چشمان کودکی بنگری که تنها تفاوتش با ما اینست که از ما هم تنها تر است ؟ من و تو در کدامین بخش از توحش انسانی گرفتاریم که سر بر بالین میگذاریم و در آرزو های هفت رنگ خویش به خواب میرویم در حالیکه همین نزدیکی ها پشت همین پنجره کودکی از سرما به خود میلرزد و دستان کوچکش را با بازدمش گرم نگاه میدارد .
چشمانت را ببند و برای یک لحظه در خیابانهای این شهر خاکستری ، آرزوهایت را به آرزوهای یک کودک خیابانی پیوند بزن
شاید گرمای یک بخاری و شاید یک پتوی گرم و یا یک غذای گرم همه ی چیزهایی باشد که او در این لحظه آرزو میکند . دست نوازشی میخواهد که از روی ترحم نباشد و نگاهی که تحقیرش نکند .
بیایید یکدیگر را دوست بداریم و از همه مهمتربه کودکان سرزمینمان مهر بورزیم و برای آینده ی بهتر آنها تلاش کنیم که معیار انسان بودن ما در پاسداشت ارزشهای انسانی و بسط مهر و محبت در سرتاسر این گیتیست .
این نماهنگ را با صدای خودم به کودکان سرزمینم تقدیم میکنم

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

Free Nasrin Sotoudeh

بیایید و ضربان قلب مادری را فریاد کنیم که سالهای زندگیش را برای دفاع از حقوق تباه شده ی من و شما گذرانده و اینک زندانیِ کنجِ نمورِ پست ترین ونفرت انگیزترین حاکمان تاریخ این سرزمین است.تپش هر قلبش ، فریاد دادخواهیست ، فریاد بر سرحاکمانی که با ساتور بی عدالتی، بالهای فرشته ی عدالت و آزادی را بریده اند

بهار را بخاطر بیاور ! Free Bahare Hedayat

اینجا آزادی تنها برای دوستان دولت فراهم است! اینجا جمهوری اسلامیست ! این روش حکومتی آنهاست. دوستان من آیا گسترش دموکراسی و زیستن در جهانی با خشونت کمتر برای شما انگیزه ی حمایت از جنبش دانشجویان ایرانی را فراهم نمیکند؟ بی تفاوت گذشتن از خشونت های آشکار تحمیل شده بر دانشجویان ایرانی هم نوعی همکاری با دولت کودتایی ایران تلقی میشود و این برای ایرانیانی که روش جامعه ی غربی را در پیاده سازی حقوق بشر و دموکراسی میپسندند باور نکردنیست! برایتان حقوق بشر مهم است؟آزادی بیان مهم است؟ میخواهید شدت خشونت ها کمتر شود؟ میخواهید در نقطه ی دیگری از این عرصه ی پهناور گیتی ، مشعلی از آزادیخواهی همچنان روشن بماند ؟پس در قبال این جنایت ها و خشونت و سرکوب سکوت نکنید

شهامت در تو تعبیر میشود شیوا !Free Shiva Nazarahari

تو یادم دادی که نشکنم، تو ایستادگی را در حرف ها و قصه‌هایت برایم معنا کردی. تو گفتی پدر که ظلم رفتنی است و آنچه می‌ماند حدیث آدم های خوب است. من نخواستم که اینجا باشم، تو یادم دادی پدر و حالا من هر روز کلامت را مرور می‌کنم تا نکند اینهمه تنهایی و سکوت از پا درم بیاورد. گریه کن پدر نه برای من برای سرزمینی که بهترین فرزندانش را روانه زندان می‌کند اما استوار بمان پدر شانه‌های من ستبری شانه‌هایت را می‌خواهد مبادا کمرت خم شود که آنوقت چیزی ندارم تا بر آن تکیه کنم. استوار بمان پدر.

دختری که در برابر مقاومت فولادینش کوه‌های کردستان هم سر بر آستانش ساییدندFree Shabnam Madadzadeh

آری، اینک دوباره پاییز، یادآور صلابت و ایستادگی دانشجویان این سرزمین است. چه شمایی که در سنگر تسخیر ناپذیر آزادی خروشیده اید و صدای فریادتان شب باوران را به زانو در آورده است و چه تمامی دانشجویانی که در زندان های قساوت، در برابر شکنجه و شلاق، مقاومت می کنند. آری درست است که اینک در مدرسه ی من میز و صندلی و تخته سیاهی نیست و جزوه ی درس های من سینه ی درد کشیده و زخمین از شلاق بی عدالتی و ظلم زمان سرزمینم است، که صفحه به صفحه اش یاد آور عهد بسته با خود و خدایم است. ولی همه ی ما درس هایمان را با یک الفبا شروع می کنیم. الفبایی که معلم هایمان با شعر زندگی شان، بالای چوبه ی دار با قافیه اعدام سروده اند. درس بزرگ فرزاد کمانگر و هم قطارانش عشق ورزیدن به تمام انسان ها بود. الفبایی که “الفش” از ایثار و از خود گذشتگی در راه انسانیت، تا “ی” که یکی شدن و یگانگی را بر خط به خط دفتر مبارزه نوشته اند تا ما از رویشان بنویسیم. اگرچه زندان، زنجیر و چوبه ی دار در دستان حاکمان است، این دستان ماست که سدی سترگ در برابر همه ستمه هاست. دستان ماست که چوب الف را می شکند و ترکه های بیداد را بر نمی تابد.

صفحات

نمــــــاهنگــی برای کودکـــان خیابان های شهر خاکستری

هیچ نظری موجود نیست: