ستـــــــاره ی ایـــــــــــران: پونک

‏نمایش پست‌ها با برچسب پونک. نمایش همه پست‌ها

تهرانِ خسته ، در دود گریه کن . کسی تو را نخواهد دید حتی اگر خون گریه کنی

گریه کن تهران ! از شوش و راه آهن و رباط کریم تا بلندیهای پونک و آستان دماوند خموش .
از کهریزک تا سردار جنگل و از مولوی تا بام تهران گریه کن که آزادی را در اسارتِ میلادِ مرگ و دروغ و کینه و جنایت به آتش کشیدند .
پشت این قبرستان شهریست ، شهری که جنوب و شمال ندارد . شهری که غرب و شرق ندارد . شهری که دودی نیست و همه آزادند که آزادانه در کنار هم شاد باشند و پیراهن سیاه و چهره های عبوس در این شهر جایی ندارد .شهری که امام زاده ندارد و خاک کوچه های شهر خونی نیست . مرگِ زوری نیست.مادرِعزادار نیست. شکمِ گرسنه و کودک خیابانی نیست . شهری که ستّار آن را بهشت کوچک رؤیاهای خودش میخواست ,رؤیاهایی که در گوشه ی زندان هم، با آنها زندگی میکرد . رؤیاهایی از جنس آزادی وبرابری . رؤیاهایی که برای او و همه ی ما حرام اعلام شد .
دستت را به ٰرؤیاهای سبز ستّار بده!
ستّار بهشتی ، کارگر و نان آور خانه و مادر، وبلاگ نویس ساکن محله ی رباط کریم در تهران, در زندان کشته شد.
به مادرش گفتند برایش قبر بخرد و خفه شود.

ستاره

Free Nasrin Sotoudeh

بیایید و ضربان قلب مادری را فریاد کنیم که سالهای زندگیش را برای دفاع از حقوق تباه شده ی من و شما گذرانده و اینک زندانیِ کنجِ نمورِ پست ترین ونفرت انگیزترین حاکمان تاریخ این سرزمین است.تپش هر قلبش ، فریاد دادخواهیست ، فریاد بر سرحاکمانی که با ساتور بی عدالتی، بالهای فرشته ی عدالت و آزادی را بریده اند

بهار را بخاطر بیاور ! Free Bahare Hedayat

اینجا آزادی تنها برای دوستان دولت فراهم است! اینجا جمهوری اسلامیست ! این روش حکومتی آنهاست. دوستان من آیا گسترش دموکراسی و زیستن در جهانی با خشونت کمتر برای شما انگیزه ی حمایت از جنبش دانشجویان ایرانی را فراهم نمیکند؟ بی تفاوت گذشتن از خشونت های آشکار تحمیل شده بر دانشجویان ایرانی هم نوعی همکاری با دولت کودتایی ایران تلقی میشود و این برای ایرانیانی که روش جامعه ی غربی را در پیاده سازی حقوق بشر و دموکراسی میپسندند باور نکردنیست! برایتان حقوق بشر مهم است؟آزادی بیان مهم است؟ میخواهید شدت خشونت ها کمتر شود؟ میخواهید در نقطه ی دیگری از این عرصه ی پهناور گیتی ، مشعلی از آزادیخواهی همچنان روشن بماند ؟پس در قبال این جنایت ها و خشونت و سرکوب سکوت نکنید

شهامت در تو تعبیر میشود شیوا !Free Shiva Nazarahari

تو یادم دادی که نشکنم، تو ایستادگی را در حرف ها و قصه‌هایت برایم معنا کردی. تو گفتی پدر که ظلم رفتنی است و آنچه می‌ماند حدیث آدم های خوب است. من نخواستم که اینجا باشم، تو یادم دادی پدر و حالا من هر روز کلامت را مرور می‌کنم تا نکند اینهمه تنهایی و سکوت از پا درم بیاورد. گریه کن پدر نه برای من برای سرزمینی که بهترین فرزندانش را روانه زندان می‌کند اما استوار بمان پدر شانه‌های من ستبری شانه‌هایت را می‌خواهد مبادا کمرت خم شود که آنوقت چیزی ندارم تا بر آن تکیه کنم. استوار بمان پدر.

دختری که در برابر مقاومت فولادینش کوه‌های کردستان هم سر بر آستانش ساییدندFree Shabnam Madadzadeh

آری، اینک دوباره پاییز، یادآور صلابت و ایستادگی دانشجویان این سرزمین است. چه شمایی که در سنگر تسخیر ناپذیر آزادی خروشیده اید و صدای فریادتان شب باوران را به زانو در آورده است و چه تمامی دانشجویانی که در زندان های قساوت، در برابر شکنجه و شلاق، مقاومت می کنند. آری درست است که اینک در مدرسه ی من میز و صندلی و تخته سیاهی نیست و جزوه ی درس های من سینه ی درد کشیده و زخمین از شلاق بی عدالتی و ظلم زمان سرزمینم است، که صفحه به صفحه اش یاد آور عهد بسته با خود و خدایم است. ولی همه ی ما درس هایمان را با یک الفبا شروع می کنیم. الفبایی که معلم هایمان با شعر زندگی شان، بالای چوبه ی دار با قافیه اعدام سروده اند. درس بزرگ فرزاد کمانگر و هم قطارانش عشق ورزیدن به تمام انسان ها بود. الفبایی که “الفش” از ایثار و از خود گذشتگی در راه انسانیت، تا “ی” که یکی شدن و یگانگی را بر خط به خط دفتر مبارزه نوشته اند تا ما از رویشان بنویسیم. اگرچه زندان، زنجیر و چوبه ی دار در دستان حاکمان است، این دستان ماست که سدی سترگ در برابر همه ستمه هاست. دستان ماست که چوب الف را می شکند و ترکه های بیداد را بر نمی تابد.

صفحات

تهرانِ خسته ، در دود گریه کن . کسی تو را نخواهد دید حتی اگر خون گریه کنی