هشتم آ - مرداد ماه ، سالگرد وداع با ستاره ی پرفروغ ایران ، اکبر محمدی

در کوچه های امید، قدم میزنم و به واژگانی نفس رویش را میدهم،که به راه توباور دارد.
آن روز که چشمانِ زیبایت بسته شد،سبزی نگاهت بر لبان و نگاهم نقش بست تا هر آنچه را فریاد کنم که تو هفت سال تمام در پشت میله های جهالت و خودکامگیِ پست ترین حاکمان تاریخ این سرزمین ، فریاد میکردی!
اما اکبر میبینی!میبینی که آسمان چه پر ستاره است و قلب ها چه اکبر وار می تپد! 
خروش نگاه توست اکبر ،تو ستاره شدی اکبرجان ، ولی یک ستاره ی تنها نیستی
در پسِ تمامِ ظلم هایی که در تاریخِ ظلم ستیزی مردمانِ سرزمینمان گذشت ،آسمان پر
از ستاره هاییست که در کنار تو مانده گار گشته اند و نور امید را بر فراز این مرزو بوم خسته از بیداد می افشانند.
هشتمِ آ- مرداد ماه امسال، من هم همانند خواهر و مادر و برادرت به آسمان چشم خواهم دوخت تا تو را بیابم وفریاد برآورم که داغ دل های ما هنوز تازه است و روزی فرا خواهد رسید که لبخند را بر نور دیده ات ببینیم.
دوستت خواهیم داشت و همیشه ی تاریخ  آخرین نگاه سبزت را فریاد خواهیم کرد

ستاره